Kategoria: Konpetentziak

Design Thinking

Sortze-prozesuak burutzeko modu desberdin bat

Datorren ikasturtea berezia izango da Jakintza ikastolan. Berrikuntza ugari egongo dira instalazio eta gela kontuetan eta berrikuntza horietako bat niri pertsonalki izugarrizko ilusioa egiten dit. Berrikuntzak azpiegitura mailakoak izango dira nagusiki. Dena den, duela hamairu urte IKTen inguruan lanean hasi nintzeneko antzeko panorama baten aurrean nago orain. Ikastolak eskaintzen dizkidan baliabide berri horien aurrean nola jokatu erabakitzea tokatzen zait berriro. Trebakuntza teknikoan soilik zentratu behar dut nire lana, orain arte ikasleekin gela barruan egiten dudana aldatu gabe, edo aldaketa sakonagoa da eta bitarteko berri hauen eskutik, gela barruan burutzen dudan lanaren enfoke metodologikoa aldatu beharrean nago?

Izan ere, baliabide berri hauek ikastola barruan burutzen ditugun sortze-prozesuen inguruan dugun ikuspegia errotik aldatzen dute. “Egiten eta ekiten ikasi” konpetentziari lotutako egoerek perspektiba berri bat hartzen dute baliabide berri hauei esker. Berrikuntza hauek, beraz, modu zuhurrean txertatu nahi baditut ikastolan, derrigorrezkoa da egoera berri horretara egokitzen diren metodologiak erabiltzea, gure ikasleen sormena, ekimena, iniziatiba, autonomia, pentsamendu kritiko eta estrategikoan, besteak beste, jauzi koalitatibo esanguratsu bat gerta dadin.

Horrela, datorren ikasturtea gainera etorri aurretik, bi izan dira aztertzen aritu naizen kontuak:

  1. Egun gure ikasleek ikastolan burutzen dituzten prozesu kreatiboen ezaugarriak.
  2. Aurreko paragrafoan aipatutako gaitasunen garapena bermatu dezaketen prozesu kreatiboak.

Lehendabiziko atalari dagokionez, nik esango nuke ikasleek gure ikastolan burutzen dituzten prozesu kreatibo gehienek (eskulanak, ipuinak, antzerkiak, teknologiako proiektuak…) bi ezaugarri nagusi dituztela::

  • Sortze prozesuak erabat gidatuak izaten dira, ia kasu gehienetan. Ikasleari irakasleak diseinatzen duen protokolo kreatiboa jarraitzea eskatzen diogu gehienetan. Apenas dago lekurik ikaslearen sormena aktibatzeko, “prefabrikatuak ez diren” egoeren aurrean pentsamendu estrategikoa lantzeko, ikasleek egoera berriei irtenbidea eman behar diotenean adimen anizkunak jokoan ipintzeko edota ezusteko egoeren aurrean pentsamendu kritikoa mobilizatu eta irtenbide propio eta originalak bilatzeko. Dena dago aurretik lotuta eta ondo lotuta gainera.
  • Prozesu kreatiboa ekoizpen fasera mugatzen da ia kasu guztietan. Azken ekoizpena, azken produktua izaten da benetan balioa duena, horixe baita irakasle gehienok aintzat hartzen duguna ikasleak “egiten” ipintzen ditugunean. Pentsamendu edo kognizioari loturiko gaitasunak, ideia abstraktuak irudikatzeko gaitasuna, planifikazio eta antolaketarako trebetasuna, talde-lanean aritzeko eta taldeko lan-dinamikaren motorrean bilakatzeko gaitasuna, etabar… inork ez du ukatzen oso interesgarriak direnik baina gero ez dute isla zehatzik irakasleok burutzen dugun ebaluazioan.

Gure ikastolan ikasleek burutzen dituzten sortze-prozesu gehienak hamarkada askotan inguruko lantegietan jarraitu diren fabrikazio prozesuen kopia bat besterik ez da (dagoeneko askotan esan den moduan, bestalde): ikasleek burutu behar dutena aurretik azaltzen zaie eta agindutakoari jarraitu behar diote. Amaieran, ekoizpenaren kalitatea ona ez bada, ondo egin ez dutenagatik zigortuak izango dira.

Lan mundua oraindik horrelakoa dela sinesten duten irakasle, lagun eta familiar asko ditut. Ez dakit lanbide guztietan oraindik horrelako planteamenduak nagusitzen diren. Baina badakit lan egiteko modu honek ez duela etorkizunik. Berrikuntzaren gizartean omen gaude, konpetitiboak izateko bide disruptiboak bilatu behar omen ditugu, langile kritikoak, proaktiboak eta autonomoak behar omen dituzte gure enpresek, porroten aurrean jokabide resilientea adierazten dutenak gainera. Eta abar, eta abar, eta abar… Hori guztien hazia eskoletan ereiten dugula sinesten dut: eskola gizarteak eskatzen duen aldaketa hori lortzeko palanka garrantzitsuenetako bat dela sinesten dut.

Sortze-prozesuaGaira bueltatuz, izango ditugun baliabide berriekin, curriculum ezkutuko gaitasun horiek ikasleei transmititzeko metodologia eraginkor baten bila ibili naiz azken asteotan. Proposamen didaktiko berri honek ondorengo ezaugarriak eduki beharko lituzke:

  1. Sortze prozesua ikasleengan oinarrituta egon behar du. Bera izan behar da sortze prozesuaren arduradun eta jabe bakarra.
  2. Prozesua funtsezkoa da. Azken emaitza edo produktua beti dago jarraitutako prozesuaren menpe.
  3. Emaitza desberdinak bilatu nahi dira, berritzaileak, originalak.
  4. Talde-lanean oinarritutakoa. Talentu eta adimen mota desberdinen (muturrekoak badira orduan eta hobe) aldibereko elkarreragina bilatzen denean emaitza hobeak lortzen dira.
  5. Pentsamendua (bere adjetibo guztiekin: kritikoa, dibergentea, bisuala, estrategikoa…) prozesuaren muinan ipini behar da. Emaitza erraz eta sinpleetatik urrundu nahi bada, prozesu kognitiboei garrantzia gehiago eman behar zaie.
  6. Azken emaitzan erroreak saihesteko mekanismoak praktikan ipini behar dira.
  7. Hanka-sartzeak ikasteko aukera paregabeak dira. Erroreen penalizazioarekin amaitu beharra dago.

Duela denbora batetik hona kontu hauen inguruan informazioa biltzen eta irakurtzen aritu naiz. Eskola batzuetan Design Thinking deitzen den metodologia praktikan jartzen hasi direla ere jakin dut eta honen inguruan sakontzen aritu naiz. Orain arte irakurri dudana oso interesgarria iruditu zait eta datorren ikasturterako nire ikasleekin martxan jartzea erabaki dut.

Aurten dagoeneko saiakera batzuk egiten hasita nago, datorren ikasturtean zerotik ez hasteko. Orain arte bildutako informazio guztiarekin txuleta bat prestatu dut, jardueren diseinua ikuspegi egokiarekin planteatzeko. Azpian ipintzen dizuet dokumentuaren kopia bat eta beherago pdf formatuan jaisteko botoia:

Design Thinking fabrikazio prozesuetan (72ppp)

Design Thinking Fabrikazio Prozesuetan

PS: nola adierazi beharko litzateke “Design Thinking” euskaraz? Erdaraz “Pensamiento de diseño” bezala itzultzen da baina ez dakit gehiegi gustatzen zaidan.

Konpetentzia digitala eta ikasleen formazioa

Baliabideak menperatzea baino, jarrerak aldatzea da

Ostegun arratsaldean, DBH2ko ikasle batzuekin “Ikasten ikasi” konpetentziaren inguruan saiotxo bat antolatu nuen. Ordu pare bateko iraupena izan duen saioaren hasiera etengabeko ikaskuntza eta konpetentzia digitalaren inguruan aritu ginen. Horretarako duela urte batzuk prestatutako aurkezpen hau berreskuratu nuen:

Hasierako ordu erdiko “txaparen” ondoren, ikasleek ezagutzen ez zituzten hainbat aplikazio aurkezteari heldu nion: Feedly eta TalkWalker (Scoop.it eta Evernote hurrengo baterako utzi nituen). Ikasleek espero ez nuen kuriositate eta jakinmina adierazi zuten ikastaroaen hasieratik bukaeraraino. Oso kontentu geratu nintzen ikasleengandik jaso nuen feedback-arekin.

Baina geroxeago, etxera bueltatu ondoren, horrelako ikastaro bat antolatzeak izan ditzakeen ondorioetan pentsatzen hasi nintzen:

  • Ondo egin dut nik erabiltzen ditudan tresnak ikasleei azaltzen?
  • Ez al da egokiagoa, tresnak baino, konpetentzia digitalaren ikaskuntza eta informazioaren dimentsioek etengabeko ikaskuntza prozesuan duten garrantziaz ikasleei azaltzea?
  • Aurrekoarekin lotuta, ez al da zentzuzkoagoa dagoeneko ikasleek erabiltzen dituzten baliabide digital eta aplikazioak (Sare Sozialak, YouTube, Instagram, Whatsapp…) dimentsio horiek garatzeko beharrezkoa den enfoke berri batekin erabiltzen laguntzea?
  • Zenbateraino laguntzen diet ikasleei euren informazio iturriak librekin aukeratu eta kudeatzen nik nire aplikazioen berri badiet?
  • Nik erabiltzen ditudan baliabideak erabiltzera bultzatzen baditut, ikasleei nire informazioa kudeatzeko modua trasnmititzen ari naiz eta seguraski nire informazio iturrien antzekoak kontsultatzera bultzatzen ditut. Zenbat denbora pasa beharko da beraien iturriak eta nireak antzekoak izan arte?
  • Ikasleen pentsamendu dibergente eta kritikoa landu eta garatu nahi badut, ikasleek informazioaren kudeaketa askatasunez eta autonomiaz kudeatzeko gai izatea nahi badut, zenbaterainoko mesedea egiten diet guztiok erabiltzen ditugun tresna berdinak erabiltzen erakutsita?
  • Zenbateraino “pertsonala” izango da euren ikaskuntza prozesua?

Enpin, nire ikasleek erakutsi zidaten jarrerarekin pozez zoratzen egon beharrean ni berriro nabil PLE famosoaren inguruko kezka eta paranoiekin. Konpetentzia digitalaren garapenean uste dut bitartekoak baino, askoz ere baliagarriagoak eta garratzitsuagoak direla prozedurak eta jarrerak (batez ere, azken hauek) baliabide eta bitartekoak baino. Eta hori irakasleok jasotzen dugun formazio eredura ere zabalduko nuke.

Beste baterako agian, osteguneko saioaren enfokea eta antolaketa aldatu beharko nuke.

Baliabideak

Buletinik gabeko ebaluazio bilera

Ikaslea ebaluazio prozesuaren ardatza bihurtzen denean

Egun hauetan, EKI proiektua dela eta, ikastolan gurasoei ematen diegun ebaluazio informe edo buletinari buelta batzuk ematen ari gara. Gaur goizean, goiko bideoa ikusi ondoren, egiten ari garen lanak benetan zentzurik ba ote duen zalantzan ipini dut. Bideoak ebaluazio bilera “autentiko” bat zer izan beharko litzatekeen azaltzen duela uste dut eta gureak hauetatik zein urruti dauden egiaztatzeko balio izan dit. Zer dela eta dago halako aldea egiten duguna eta egin beharko genukenaren artean?

Ikaslea bere ikaskuntza prozesuaren protagonista

EGIN BEHARKO GENUKEENA: Ados bagaude eskolaren helburu nagusia ikasleak bizitzarako prestatzea dela eta eguneroko bizitzan sortzen zaizkigun egoerei aurre egiteko ikasten, egiten eta izaten jakitea oinarrizkoak direla, ados egongo gara orduan norberak bere jokabide eta erantzukizunen inguruan hausnartu eta hobekuntzak zehaztea eta aurrera eramatea ezinbesteko gaitasunak direla. Bizitzarako prestatuta egotea, beraz, ikaslea etengabeko autoregulazio prozesu baten gaineko kontrola izatea suposatuko luke. Eta horrek ikaslea autoebaluaziorako estrategietan trebatzea suposatu beharko luke. Baliteke gurasoekin burutzen ditugun bilerak (ebaluazio amaieran edo bestela ere) izatea estrategia horiek praktikan jartzeko unerik aproposena.

Noski ez dela gauza erraza norberak ikasi eta egin duenaren eta bizi izan dituen emozioen inguruan hausnartzea (helduoi ikaragarri kostatzen zaigun kontu bat da). Bada horretarako dago tutorea, prozesu horretan ikaslearen gidari eta aholkulari izan dadin (bideoan ederki asko ikusten den moduan). Modu honetara, ikasleak, derrigorrezko eskolaldia bukatzen duenerako, autoregulazio estrategiak modu autonomoan garatzea izan beharko litzateke eskolaren helburu nagusienetako bat.

EGITEN DUGUNA: Nik ezagutzen ditudan eskoletan oso urruti gaude oraindik bideoan agertzen den egoera horretatik eta, oro har, ezkerreko paragrafoan aipatutako egoera ideal horretatik. Gure ikastolan, adibidez, ikasleak ebaluazio informeak jasotzeko gurasoekin egiten diren bileretatik kanpo uzten ditugu eta, egia esan, ez dut inoiz ulertu zergatik egiten dugun horrela (nik behin edo behin, nire semea bileran gurekin egotea eskatu izan dut). Horrela, haurrak bere ikaskuntza prozesuaren inguruan hausnartzea eta ondorioak ateratzea bere lana edo ardura ez dela ulertzen du. “Nolakoa naizen”, “zer dakidan eta zer egiten dudan” edo “zer ikasteko edo egiteko gai naizen” baloratzea irakaslearen lana dela ulertzen dute, bai ikasleak baita bere gurasoek ere.

Gero DBHn, bat-batean eta oso ondo jakin gabe zergatik eta zertarako, ikasleak, gurasoekin batera, informea jasotzera “gonbidatzen” ditugu, euren rola bilera hauetan gelako altzariek betetzen dutenaren berdina izanik gehienetan. Garai bateko autoek maleteroaren gainean eramaten zuten txakurrek bezala mugitzen dute burua hauek ere zerbait galdetzen zaienean. Ahoa ireki gabe egoten dira ia bilera osoan. Askotan, badakite “txaparroia” jasotzera datozela eta askok halako “eremu elektromagnetiko iraganezin” batez babestuta etortzen dira bileretara. Zertarako datoz ikasleak ebaluazio bileretara? Sermoia entzutera bakarrik? Benetan hori al da gurasoekin egiten diren ebaluazio bileren helburua? Nola demontre prestatu nahi ditugu bizitzarako, egiten dutenaren inguruan hausnartzeko aukerarik ematen ez badiegu?

Portfolioa ebaluaziorako baliabiderik garrantzitsuenetakoa

EGIN BEHARKO GENUKEENA: Askotan entzun eta irakurri dut portfolioa (digitala edo ez) ebaluaziorako tresna baliagarrienetako bat dela baina, onartu behar dut, orain arte ez dudala oso garbi eduki zein den portfolio batek ebaluazio prozesuan duen benetako funtzioa. Bada goiko bideoa ikusi ondoren berehala desagertu dira nituen zalantza guztiak.

Norberaren ikaskuntza prozesuen inguruko hausnarketa “a pelo” burutzea gauza konplexua da. Horrela, portfolio didaktikoa (ebaluazio matrize edo rubriken antzera) prozesu horretan gida edo euskarri bezala funtzionatuko luke. Eguneroko horren kapitulu edo atal bakoitza hausnarketarako aitzakia bat izan litzateke, horrela autoregulazio prozesua errutina edo eskema mental berdin baten errepikapenaren eskutik ahalbideratzen delarik. Bide batez, portfolio didaktikoak ondo egindako jarduerekin berriro gozatu eta familiaren aurrean harro sentitzeko aukera ematen du (bideoko haur batek lagunengandik jasotako balorazioak amaren aurrean aurkezten duenean bezala) eta, bide batez, komunikatzen ikasteko konpetentzia garatzeko ere balio du.

EGITEN DUGUNA: Baliteke Lehen Hezkuntzan, burutzen diren jardueren aniztasuna dela eta, ikasleek euren portfolioa osatzeko aukera gehiago izatea. Ezagutzen ditut irakasle batzuk euren karpetan gure seme-alabek burutzen dituzten ekintzen ebidentziak jasotzen ahalegintzen direnak. Agian zentzu gehiegirik ez duena da, ebidentzia horiek ikasleak berak burututako lanak izanik, hauek euren portfolio pertsonalean jasota ez egotea. Nire iritziz, irakasleak lan horiek berak jaso baino, ikaslearen metakogniziorako lagungarriak izan daitezkeen ebidentziak identifikatu eta ikasleari bere portfolioan gordetzeko aholkua eman beharko lioke ikasleari. gero honek hauen inguruan hausnartu dezan.

Derrigorrezko Bigarren Hezkuntzan, berriz, bideoan agertzen den egoeratik oraindik oso urrun gaudela esango nuke nik. Froga, kontrol edo azterketen kalifikazioak, etxerako lanetan egindako “kaleak”, hutsegiteak, diziplina arazoak… jasotzen dituen irakaslearen erregistro edo nota koadernoa izan daiteke portfoliotik gertuen egon daitekeena. Datu asko bai, baina gehienak ezer gutxi adierazten dutenak ikaslearen garapen konpetentzialari buruz. Eta okerrena dena. Ikaslea ebaluazio prozesutik kanpo geratzen den unetik, ikasleak ebidentzia horien inguruan egiten duen interpretazioa eta irakasleak (eta gurasoek) egiten dutenaren inguruan sekulako etena sortzen da. Horrela, ebaluazioaren izaera formatiboa erabat desitxuratuta geratzen da.

Familia inplikatu

EGIN BEHARKO GENUKEENA: Honen inguruan ezer gutxi dago esateko. Uste dut guraso garen guztiok erabat harro irtengo ginela ebaluazio bileratik gure seme-alabak bideoan agertzen diren haurren lekuan ikusiko bagenitu. Gure haurrak egin duten lanen inguruan hasunartu eta dituzten zailtasunen aurrean hobekuntza proposamenak mahai gainean ipintzeko gaitasun hori bereganatzea, uste dut eskolan gure seme-alabak matrikulatu aurretik sinatuko genukeen zerbait litzatekeela esango nuke nik. Nik behintzat oraintxe bertan sinatuko nuke nire semea bideoko haurrek ikasten ikasteko duten gaitasunarekin amaituko balu Derrigorrezko Bigarren Hezkuntza.

Bestalde, deigarria iruditu zait ere, nola inplikatzen den familia osoa (ama, aita, anaiak eta arrebak) haurraren ikaskuntza prozesuan. Uste dut ikaslearentzat oso positiboa dela bere aurkezpena guztion aurrean egitea, familia-giroan. Eta bestalde, gurasoak erabat baldintzatuta irteten dira bileratik, euren seme-alabek zuzenean aurkezten dizkien hobekuntza beharren inguruan askoz ere sentsibilizatuago.

EGITEN DUGUNA: Nik esango nuke gurasoekin egiten ditugun bileretan egoten den giroa oso urrun dagoela egoera idealetik (bideoan ikusten direnak, agian bideoaren presentzia berarengatik baldintzatuta daudela dirudi). Hasiera batean behintzat, ebaluazio bilerak ez dira atseginak: horrela sentitzen dut irakasle paperean nagoenean, baita guraso bezala egotea tokatzen zaidanean ere. Irudipena daukat bilera hauetan irakasleok gehienetan fiskalaren papera hartzen dugula. Beti dago zerbait behar bezala funtzionatzen ez duena eta normalean ezer gutxi ikaslea zoriontzeko. Guraso bezala bilera hauetan ezustekoren batekin sorpresa jasoko dugula pentsatzen dugu. Ikasle helduen kasuan gainera, beti egoten da irakasleak egindako balorazioaren interpretazio pertsonal bat (logikoa den bezala; bileran, normalean, hitz egiteko aukera handirik ez dute izaten) Azkenean nire ustez gurasoak nahiko nahastuta ateratzen dira bileratik. Nire ustez, hori guztia, goitik behera aldatuko litzateke ikaslea bera izango balitz ebaluazio bilera gidatuko lukeena.

Hezkuntzan zentzu gehiegi ez duten lan errutinarioetan murgilduta ibiltzea oso tipikoa izaten da. Oso ondo jakin gabe nola, askotan zentzu gehiegirik ez duten lanak burutzen ditugu. “Beti egin izan da horrela” aitzakipean, ikaragarri kostatzen da inertzia horiekin puskatzea. Nik uste det gurasoekin burutzen ditugun ebaluazio bilerak, adibidez, horren adibide bat dela. Aldaketak proposatzen direnean, askotan aipatzen da “aldaketa horiek denbora behar dute” edo “aldaketa horiek oso konplikatuak dira” bezalako koletillak. Gurasoekin burutzen ditugun bileren kasuan uste dut aldatzea oso sinplea dela, borondate eta koherentzia kontua da bakarrik.

 

Baina zertan datza, benetan, proiektuen inguruko lanketa?

Hezkuntzan, gizarteko beste esparrutan bezala, mota guztietako modak izaten dira. Azkenaldi honetan irudipena daukat “proiektu” hitza modan dagoen horietako bat dela. Egunean dagoen irakasle bat izan nahi baduzu, proiektuen inguruan antolatzen duzula zure klasea azaldu behar diezu ingurukoei. “Nik ere proiektuak burutzen ditut nire klasean” esaten dugu gehienok, askotan “proiektu” bezala ulertzen duguna oso desberdina den arren.

Kasu gehienetan, sekuentzia baten amaieran burutzen dugun jarduera “folklorikoari” (zentzu onean) deitzen diogu “proiektua”: margotu, muntatu, aurkeztu, antzeztu, sortu, bisitatu, imajinatu… akzioekin harremana duen edozein jarduera gehienontzat proiektu izena hartzeko arrazoi nahikoa izaten da. Gure gidaritzapean burutu dugun jarduera sekuentziaren amaieran, ikasleei eskaintzen diegun gozoki moduko bat bezala interpretatzen dugu, ikasleari aurretik izan ez duen askatasuna eta protagonismoa eskaintzeko aitzakia bat, askotan. Pastelaren azken ginga hau espero bezala ateratzen ez bada, irakasleok normalean ez gara gehiegi kezkatzen; ikasleari jakin beharreko guztiak aurretik eskaini zaizkio eta, alderdi horretatik, kontzienteki azken “proiektu” honi izan dezakeen onura akademikoari balioa kentzen diogu.

Baina ikasleak proiektuen inguruan lanean jartzea beste gauza bat da; inplikazio didaktiko eta formatzaile askoz ere sakonagoak ditu eta antolaketa mailako aldaketa sakonak eskatzen ditu. Horiek guztiak oso modu sinple eta argian azaltzen dira azpiko bideo honetan.

Bideoa ikusi ondoren oraindik gauzak garbi geratzen ez badira, hemen daukazue esteka sorta labur eta, era berean, argigarri bat:

Actualidad Pedagogica (interesgarrienak)

1) Qué dicen los estudios sobre el Aprendizaje Basado en Proyectos (“un proyecto no es el “postre”, es el plato principal)
2) Aprendizaje basado en proyectos en 10 pasos
3) Aprendizaje basado en proyectos: 10 aspectos a tener en cuenta para empezar

Edutekak gaiari eskainitako sarrerak

1) Aprendizaje por proyectos
2) Seis principios del aprendizaje por proyectos
3) Lista de chequeo (kontrol zerrenda bat) para los proyectos de clase

CamaroteTIC

1) 94 ventajas y beneficios del enfoque del aprendizaje mediante proyectos

Ikasten ikasteari buruz

Une honetan ez dut gogoratzen zehazki non izan zen baina nonbait irakurri nuen (uste dut Benitoren Atoanen izan zela, baina ez nago ziur) markatzen duen mezu sakon horietako bat. Ez naiz oroitzen zehatz-mehatz esaldiaz baina gutxi gorabehera horrelako zerbait esaten zuen:

Asko kostatzen zaie irakasleei onartzea ikasleek ez dutela eurek irakasten dietenetik ikasten. Baina askoz ere gehiago kostatzen zaie onartzea ikasleak euren laguntzarik gabe ikasteko gai direla.

Barruraino sartu zitzaidan mezu horrek transmititzen zuena, izan ere, nire ingurune profesionalean gertutik bizi dudan zerbait islatzen du. Esaldi horrek bete-betean egiten du topo, irakaskuntzara dedikatzen garenok, gure ikaskuntza prozesua ulertzeko dugun moduarekin. Gure formazioaz hitz egiten dugunean, irakasleok ez dugu ulertzen instrukziorik gabeko formaziorik, gu baino gehiago dakien aditu baten gidaritzarik gabe. Are gutxiago ulertzen da, berdinen arteko ikaskuntza (ikasleek naturaltasunez egiten duten zerbait, bestalde) eta utopiatzat hartzen da autoformazioaren kontua (“horretarako denbora asko behar da” adierazten dute batzuk, konturatu gabe, ikasleek eurek erabiltzen dituzten aitzakiak erabiltzen dituztela euren konpromiso falta estaltzeko). Irakasleok irakaskuntza menpekotasunetik ulertzen dugu, ikasleek askatasuna eta autonomiaren alderditik ulertzen duten bitartean. Deigarria.

Ideia hauek etorri zaizkit burura, azpiko bideoa ikusi ondoren. Apirilaren 4eko “Para Todos La 2” izeneko programa, “Ikasten ikastea” aukeratu zuten tertuliarako gai bezala eta bertan parte hartzera Ana Basterra gonbidatu zuten. Bideoa guztiz gomendagarria iruditu zait, batez ere, egun eskolak duen arazo potolo baten inguruan hausnartzeko: ikaste prozesua ulertzeko hain desberdinak diren bi ikuspegi horien artean ematen den gatazka.

Hemen bideoa:

Berdinen arteko ikaskuntzan sinesten ez dutenek (ikas-komunitateak edo erdaraz “comunidades de practica”) edota autoformazioa utopiatzat hartzen dutenek horretarako denborarik ez dagoelako, nekez lagunduko diete ikasleei euren kabuz ikasten ikasteko bidea.