2013 – 4 orrialdea

Irakaslea, baliabide didaktikorik garrantzitsuena

Lawrence Stenhouse-k zioen irakaskuntzaren hobekuntza irakasleak duen “artearen” hobekuntzaren bidez lortzen dela eta ez ikaskuntzaren emaitzak hobetzeko egiten diren ahaleginen bidez. Horretarako, curriculumak ideiak praktikara eramateko aukera ahalbideratu behar zuen, irakaslea bere irakas-jardueraren ikertzaile bat bihurtuz.

Berak eginiko adierazpen horretatik, irakaslearen jokabideak eta curriculum irekia eta malgua izateak duten garrantzia ondoriozta dezakegu.

Baina jarduera pedagogikoen ikertzaile baten adierazpenetatik, esperientziatik bildutako datuetara pasatuz, kontaezinak dira PISA ebaluaziotik eta, batez ere, proba horietan Finlandiak lortzen dituen emaitzetatik, irakasleen jardunak duen garrantzia azpimarratzen duten ebidentziak. Hala ere, mezu honen helburua ebidentzia hauetan sakontzea ez denez, aipamen hutsean utziko dugu esparru hau.

Bestalde, duela gutxi Madrilgo oposaketetan gertatutakoarekin eta aireratu diren datuekin alarma batzuk piztu direnez eta nahasmena besterik sortzen ez duenez, fokua beste esparru batean jarri nahiko nuke. Nire ustez, irakasleok ondo menperatu beharko genituzke curriculumeko gaiak eta ez zait bidezkoa iruditzen irakaslea izan nahi duen batek zabaldu diren gisako akats larriak egitea, baina larritasun handiagokoa iruditzen zait administrazioak gisa horretako azterketak egiten jarraitzea eta duela ehun urteko pentsamolde berdinei eustea. Hori bada, irakasle batek jakin beharko lukeena, zer arraio egiten dugu eskatzen zaigun ikasle konpetentearekin? Irakasle baten eginkizuna ezagutzak “ematera” mugatzea oso larria iruditzen zait niri. Irakaskuntzaren kontzepzio atzerakoi batetik abiatzen direnentzat hori funtsezkoa den bezala, ikuspegi ezberdin bat dugunontzat irakasle bati hori baino askoz ere gehiago eskatu beharko litzaioke; horra hor XXI. mendeko irakasle bati eskatzen zaizkion konpetentziak.

Horregatik, ebidentzia eta errealitate horiek eta beste batzuk abiapuntutzat hartuta, irakasleok gure ikasleen garapenean dugun garrantzia eta gure gain hartzen dugun arduraren aurrean gure jokabidea aztertzen saiatuko naiz.

Beste guneetatik hartutako ideiak, datuak eta bestelako aipamenak jasotzen eta egokitzen saiatu naiz eta eginiko ahaleginaren emaitza da jarraian doakizuena. Ea irakasleok dugun garrantziaz jabetzeko baliagarria den eta, bide batez, Pigmalion Efektuak duen potentzialitatea (onerako edo txarrerako) ulertzeko eta kontzienteki erabiltzeko.

Hasteko, jarraian doazen bideo hauek ikustea eskatu nahi dizuet.

La confianza que los demás tengan sobre nosotros puede darnos alas para alcanzar los objetivos más difíciles. Ésta es la base del efecto Pigmalión, que la psicología encuadra como un principio de actuación a partir de las expectativas ajenas. Las profecías tienden a realizarse cuando existe un fuerte deseo que las impulsa.

Alex Rovira Celma

Martin Luther King erahil zuten ondorengo egunean, Jane Elliot irakasleak “Begi urdinak vs. begi marroiak” izeneko esperimentu ospetsua burutu zuen Iowako herri txiki bateko Lehen Hezkuntzako gela batean. Urte batzuk beranduago, esperimentu hori oso ospetsua egin zen “Zatitutako gela” izeneko dokumentalari esker (ikusi jarraian doan bideoa). Bertan, balizko ikasle txarrenek aurreikuspenen araberako jokabidea dutela eta hartutako aurreiritziengatik nolako tentsioak sortzen diren ikus daitezke. Adibide garbi honek, pertsona batek bere jokabideaz jasotzen duen informazioaren arabera eta ematen zaion trataeraren arabera, nolako eragina duen bere autoestimuan eta jokabidean erakusten digu.

Ellioten esperimentuak intolerantzia jorratzen duen arren, eta ikasleak diskriminazioaren eragin suntsitzaileaz kontzientziatu nahi duen arren, guretzat oso baliagarria da ikasle-irakasle elkarrekintza aztertzeko. Zehatzago esanda, balio digu aurreiritziek eta irakaslearen itxaropenek nola eragiten duten ikaslearen garapen akademikoan eta pertsonalean ikusteko.

Pigmalión efektua gelan

Ikas inguruneetan aplikatutako Pigmalion efektuaz mintzatzen garenean, honetaz ari gara; irakasleak ikasle batekiko dituen espektatibek nola eragin dezaketen irakasleak berak ikasle horrekiko izango duen jarrerarengan eta bere garapen akademikoarengan.

Robert Rosenthal-ek eta Lenore Jacobson-ek eginiko esperimentu aski ezagun batean, ausaz hautatu zituzten Lehen Hezkuntzako ikasle batzuk adimena neurtzeko test batzuk pasatu eta gero. Ikasle horien irakasleei egia esan ordez, ikasle horien adimen handia zela medio, ikasturtean zehar sekulako aurrerapenak egingo zituztela esan zieten. Zortzi hilabete beranduago eginiko testen neurketek eta emaitza akademikoen analisiek, oso garbi utzi zuten ausaz hautatutako ikasle horien errendimendua modu nabarmenean hobetu zela. Psikologian “bera bakarrik betetzen den profezia” ezagutzen den fenomenoa izan zen gelan gertatutakoa, hau da, irakasleek ikasleekiko zituzten espektatibek irakasleak berak espero zituen jokabide edo jarrera batzuk sortarazi zituzten. Baina irakaslearen espektatibek ez dute eragiten jarreretan soilik, izan ere, Ellioten esperimentuan frogatu zen bezala, adimen gaitasunean ere eragin dezake.

Rosenthalek berak lau faktore aipatzen ditu fenomeno hori esplikatzeko:

1.- Ikasle horiekin gertuko giro emozionala sortzen da.

Hau gertatzen da, nagusiki, modu inkontzientean hizkuntz ez berbala erabiltzen delako: keinuak,aurpegi espresioak, ahots tonua, begiradak, irribarreak… Komunikazio ez berbal honek ahozko komunikazioa osatzen du eta ikasleari aukera ematen dio irakasleak igorritako mezu horiek jasotzeko eta erreakzionatzeko.

2) Eduki gehiago jorratzen dira.

Sortutako itxaropen altu horiek irakaslea bultzatzen dute eduki berriak jorratzera eta exijentzia maila handiago ezartzen die itxaropen handiko ikasle horiei. Hau ez da gertatzen, ordea, itxaropen baxuagoko ikasleekin.

3) Gehiago galdetzen zaie.

Irakasleak ikasle hauen erantzunetan konfiantza handiagoa duenez, gehiago eta zailtasun maila handiagoz galdetzen die. Erantzunetan laguntza eskaintzen die alternatibak eskainiz, gutxiago mozten die, erantzunak emateko aukera eta denbora gehiago ematen die.

4) Gehiago goraipatzen dira.

Zenbat eta gehiago sinetsi ikasle batengan, orduan eta goraipamen gehiago emaitza hobea lor dezan. Irakasleak ez badu ikaslearen gaitasunean sinesten, erantzun desegokiak edo osatugabeak onartuko dizkio.

Benetako kasu bat

Klaustro batean ikasleen aspektu akademiko eta pertsonalak azpimarratzen dira (txarrak gehienetan). Helburua da ikasturte berrian ikasle horiek hartuko dituzten irakasleak “orientatzea”. Bada, horixe ikasleak etiketatzeko eta euren etorkizuna baldintzatzeko oso bide eraginkorra da. Izan ere, ez da kontuan hartzen ikasleak aldatzeko eta hobetzeko izan dezakeen aukera edo ahalmena. Hau “Pigmalion negatibo” eta ezertarako balio ez duen jokabide baten adibide garbi bat besterik ez da. Nire lankideekin behin baino gehiagotan gai honetaz mintzatu naiz eta beti eskatzen diet ikasleen inguruko iruzkin ezkor guztiak ez aireatzea.

Robert Pianta eta Bridgett Hamre ikerlariek ikasle eta irakasleen arteko harreman goiztiarren garrantzia eskola garapenean ikertu dute. Ikerketa horietako batean, 179 ume jarraitu zituzten Haur Hezkuntzatik (4-6 urte) DBHraino (12-14 urte) eta lehen urte horietan irakasle eta ikaslearen artean sortutako harremanek ondorengo emaitza akademikoak eta jokabideak aurreikusten zituztela egiaztatu zuten. Horrek, noski, oso garbi erakusten du lehen urte horietan jokabide arazoak erakusten dituzten ikasleenganako interbentzio goiztiarraren garrantzia.

Arrakasta itxaropenak induzitzen

Ikasleak euren historia pertsonalaz eta euren balioaz duten pertzepzioaz baldintzatuta daude, hori dela eta, irakasleak jakin behar du arrakasta itxaropenak induzitzen. Oso garrantzitsuak izaten dira ikasturte baten hasierako faseak. Ikus ditzagun bi adibide ezberdinak:

1. “Ikasturte honetan ikasgai zail bat dugu eta zaila izango da gainditzea. Oinarri sendoak ez dituenak jai dauka”.

2. “Aurten, erronkaz beteriko ikasturtea dugu non zuen ezagutzetatik abiatuz eta ikasiko dituzuenak eskainiz eta aplikatuz, aurrera egingo duzuen”.

Lehen kasuan igorritako mezuarekin, gaitasun handiko ikasleek soilik gaindituko dutela esaten ari gara. Ez diogu hobekuntzari aukerarik ematen, ikasleen ahalegina alferrikakoa izango da… eta ikasle asko desmotibatuko eta deskonektatuko dira.

Bigarren kasuan ikasleek ezagutzak dituztela eta ezagutza horien garrantzia onartzen da. Itxaropen mezua igortzen da eta norberak eginiko ahaleginekin emaitza onak lor daitezkeela ulertzen da.

Lortu nahi diren helburuen komunikazioa funtsezkoa da ikasleak zer eskatuko zaion jakin dezan. Gainera, komenigarria da helburu horiek arlo akademikora ez mugatzea eta aintzat hartzea ikasleen ahaleginak edo bizikidetzarako eginiko ekarpenak bezalako helburuak.

Ikaskuntza prozesu bat da non garuna etengabe aldatzen doan. Prozesu honek duen singulartasuna dela eta, aniztasunaren trataerak malgutasuna eskatzen du eta irakasleak beti zer edo zer itxaron behar du ikaslearengandik.

Ikasleek euren ikas prozesuan parte har dezaten ahalbidetzen duen bidea euren motibazio intrintsekoa hobetzetik igarotzen da. Ikasleak jorratzen duena bere interesekoa bada, prozesua errazagoa da, baina onartu behar dugu beti ezin dugula motibatuta egon lanak egiteko. Kasu horietan, borondatea eta ardura dira heldulekuak, baina horiek ez dira berez sortzen eta landu beharreko gaiak dira. Beste arrazoi bat irakaskuntza eduki akademikoen lanketari ez mugatzeko.

Irakasleak ikaslearen partaidetza sustatu behar du. Ikasleak ikas-prozesuan zuzenean parte hartzen duenean, bere garapena errazten duen sentimendua berea egiten du.

Autoestimua indartuz

Problema edo egoera bati aurre egiteko izan dezakegun gaitasunaren inguruan dugun pertzepzioak eragin zuzena du gure jokabidean. Indartzea lortzen badugu, lortzen dugun motibazioa arrakasta akademikoarekin lotuta joango da, iraunkorra izango da eta irakaslearekiko loturarik gabekoa.

Irakasleak bere ikasleen autokontzeptua hobetzen lagundu behar du, baina hori lortzeko, berea indartu beharko du. Eredu positiboa izan behar du. Pozik eta ase gaudenean, errazagoa da gauzak egitea.

Jarraian, irakasleok aintza hartu behar ditugun faktore batzuk gure ikasleen autoestimua indartzeko:

1) Denok gaitasunak ditugula (baina denok ezberdinak) onartu behar dugu.

2) Jarduerak ikasleen gaitasunei egokitu.

3) Partaidetza sustatu.

4) Eginiko ahaleginak aitortu eta errekonozitu (arrakasta ahaleginari esker dator, ez gaitasunengatik).

5) Akatsa, ikaskuntzaren prozesuaren parte bat dela erakutsi.

6) Ikaslearen indarguneetan zentratu eta ez bere ahulezietan.

7) Perspektiba eta estilo baikorra inplementatu.

Lorpen espektatibak eskaintzen ez badira eta ikasleak bere arrakasta akademikoa bere kontrolpean ez dauden faktoreei (kanpokoak nahiz barnekoak) lotzen badu, “ikasitako indefentsioa” (ikusi ondorengo bideoa) eragin dezakegu, batez ere autoestimua baxua bada. Egoera honek ia erabateko gogogabetasuna eta pasibotasun iraunkorra eragin ditzake. Kasualitatez, eskola eremuan ikaskuntzarekin zerikusia duten eta hartzen diren erabaki gehienak ikasleen kontrolpetik at daude.

Irakaslea: eskolako ikaskuntzaren protagonista handia

Imitazioa ikasteko era oso potentea da eta modu naturalean ematen dena umeen artean. Horregatik, irakaslea eredu bat izan behar da ikasleek jokabide egokiak ikas ditzatela behaketaren bidez. Adibide gisa, jarraian doan bideoan eredu txar baten eragina umeen jokabidean ikus daiteke.

Denok dakigu emozioek esparru kognitiboan duten eragina. Bada, ikerketa ugari dira esaten dutenak ikaskuntza optimizatzeko gure animoa positiboa izatea ezinbestekoa dela. Hala ere, denok dakigu egungo eskola ereduan, batez ere, ikasleek egiten ez dakitena izaten ohi da gehien azpimarratzen dena eta goraipamenak, gure ustez, ikasle onak direnentzat gordetzen dira. Honela, ez da harritzekoa ikasle askoren motibazio eza.

Bestalde, garai hauetan, ezinbestekoa irakasleon etengabeko formazioa gure lana behar bezala menperatzeko. Horrela izan ezean, nekez lortuko dugu gure lanarekin gozatzea eta transmititu behar dugun pasioa gure ikasleak motibatzeko. Gu ere ikasleak izan ginen eta egiaztatu genuen irakasle ona zela bere ikasgaiarekiko pasioa transmititzen zekiena eta gurekiko maitasuna erakusten zuena. Hau da, gure esparru arrazionala eta emozionala sintoniaz aktibatzen zituena.

Horregatik, arrazoi ezberdinengatik bada ere, bat nator Manfred Spitzer-ek teknofoboak bota zuen esaldi honekin: “Irakaslea, baliabide didaktikorik garrantzitsuena da!”

Irakasleon lanbideak satisfazio handiak dakartza, baita ardura oso handia ere. Belaunaldi berrien etorkizuna jokoan dago eta espektatiba positiboak behar ditugu.

Erabilitako iturriak:

Gaitasun handiko ikasleak eta ikaskuntza kooperatiboa

Haurraren lehen etapetan ikaskuntza taldean burutzen den prozesu bat bezala ulertzen bada ere, honek etapa eta zikloak gainditzen dituen heinean, ikas-prozesuak bere alderdi sozial hori erabat galtzen joaten da. Aldaketa hori nabaritzen hasten da Lehen Hezkuntzako azkeneko zikloan eta nabarmena egiten da Bigarren Hezkuntza osoan eta Goi Mailako ikasketetan, batez ere, unibertsitatean.

Oraindik orokorra ez bada ere, badirudi azken urteotan, kontu hori poliki-poliki aldatzen doala. Bigarren Hezkuntzan metodologia aktiboek eta hauekin batera ikaskuntza kooperatiboak lekutxo bat hartzen hasi dira. Goi Mailako ikasketa teknikoetan, batez ere, proiektuetan oinarrituta ikaskuntza eredua geroz eta garrantzitsuagoa den estrategia batean bihurtzen ari da. Eta gizartean, oro har, interneten alderdi sozialaren bilakaeraren eskutik, konektibismoa bezalako planteamenduak (eta honi lotutako PLE edo MOOC bezalako kontzeptuak) agerian uzten ari dira gizarte modernoan ikaskuntza elkarrekin gertatzen den prozesu bat bezala ulertu behar dugula.

Tamalez, badirudi hezkuntzan, gizarteko beste hainbat esparrutan gertatzen den bezala, badirudi argitaletxeak direla gertatzen ari den aldaketa horri bizkarra ematen dioten bakarrenetakoak. Hauen kasuan, euren negozio modeloa bizirik mantentzeko, derrigorrezkoa dute euren materiala ikasle bakoitzaren motxilan gordeta egotea. Gainera, material hau ikaslearen ekarpenekin osatzea bilatzen dute. Horrela, ikasleak egiten duen lana bera izaten da, ikasmaterialari DRM ezartzen diona eta, aitzakia horrekin, ikasturtea berria hasten denean, ikasle guztiak material berria erostera behartzen dituzte. Industriaren helburua negozio eredu horri ahalik eta etekin gehien ateratzea den bitartean, zaila izango da argitaletxeen aldetik orain arte defendatu duten eredu didaktiko tradizional indibidualistatik ateratzea. Kontrakoa, makillaje hutsa besterik ez da.

Aurrekoan esaten nuen bezala, ikasmaterial espezifiko baten erabileran euren praktika didaktikoa oinarritzen duten ikastolek nekez emango diote irtenbide egoki bat ikastolan duten ikasleen aniztasunari. Ikastola hauek (eredu didaktiko oso tradizionala, kontserbadorea eta elitista izaten dutenak askotan) etapa amaieran, PISA azterketan edota hautaprobetan, esate baterako, lortzen dituzten kalifikazioak erabiltzen dituzten arrakastarako indikatzaile nagusienak bezala (Wert ministroaren erreformak egin nahi duen moduan). Ikastola aurrerakoietan, berriz, arrakastarako indize oso desberdinak erabiltzen dituzte gehienek; eskolaratzen diren ikasle guztien garapen kognitibo eta afektiborik gorenena lortzen saiatzen dira eta, honen eskutik, ikasle guztiek etapa amaitzea edo hautaprobetara joateko aukera izatea bilatzen dute, inor bidean baztertuta utzi gabe.

Ikastola moderno hauek aspalditik ulertu dute ikaskuntza prozesua askoz eraginkorragoa dela taldean burutzen dena. Ikasle guztiengandik garapen akademiko nahiz pertsonal gorenena lortu ahal izateko, berdinen arteko kooperazioa eta irakaslearen tutore edo gidari lana funtsezkoak direla badakite. Ez da ezer berria, bestalde. Vygotskiren planteamenduak aurrera eramatea besterik ez da. Ikasle bakoitzaren ZDParen garapena ezin da eman bere gertuko ikas-komunitatetik kanpo, desberdinen arteko elkarlanik gabe. Ikastola aurrerakoi hauentzat, ikaskuntza kooperatiboa ikasleen aniztasunari erantzuteko tresna nagusia da eta euren Hezkuntza Proiektuaren ardatza izaten da.

Ikastola elitistetan ordea, ikaskuntza kooperatiboa alternatiba bat bezala ikusten da kasu hoberenean. Hauetan, ikasle bakoitzak bere kabuz egiteko gai dena neurtzen pasatzen da denbora eta gehienetan, giro konpetitiboa zabaltzen da ikasleen artean. Gutxitan kontenplatzen da ikastola hauetan ikaskuntza kooperatiboa ikasle guztiek (gaitasun altukoak nahiz baxuagokoak) euren garapen akademiko nahiz pertsonala maila gorenera heltzeko bide bat bezala. Gehienera jota, etekin akademiko baxuko ikasleekin probatu daitekeen esperimentu moduko bat kontsideratzen dute, euren kalifikazio baxuak puzteko proba moduko bat. Etekin akademiko altuko ikasleekin ez diote zentzurik aurkitzen ikaskuntza kooperatiboari. Ikasleen gaitasunak are eta nabarmenagoak izan, are eta zentzu gutxiago dauka gelakideekin elkarlanean aritzea. Horrek beraien emaitza bikainetan eragin negatiboa besterik ezin dezake eduki. Ikasle “eredugarri” hauek ere, ez dituzte begi onez ikusten kontu hauek. Kooperatzeak, agian, euren ahulguneak agerian ipintzea ekar dezake eta horrek gelan duten statusarekin amaitu dezake.

Eta kontu honek geroz eta kezkatuago nauka. Izan ere, ikaskuntza kooperatiboa aniztasunari erantzuteko biderik egokiena dela aipatzen denean, irakasleen gehiengo batek, Gauss-en kanpaiaren azpiko muturrean ageri den ikasleen %15 hori edukitzen du buruan. Badirudi, kanpaiaren beste muturrean dauden ikasleei ez zaiela jarraipen pertsonalizaturik egin behar. Ez dakit beste zentroetan gauza bera gertatzen den, baina gurean geroz eta nabarmenagoak dira gaitasun altu edo oso altuak dituzten ikasleekin agertzen diren arazoak. Urtetan, kezkatuta ibili gara eta gure indar guztiak ipini ditugu, edukiak jaso/ulertu/prozesatu/bueltatze prozesu horretan arazoak adierazi dituzten ikasleekin eta oso gutxitan arduratu gara, kalifikazio onak atera dituztenekin. Duela gutxi arte, “gaitasun altuak/arazo gutxi” binomioa ohikoa izaten zen. Betidanik pentsatu izan dugu garapen akademiko eta pertsonala eskutik doazela. Baina geroz eta nabarmenagoak dira ikasle hauen artean ageri diren jarrera arazoak, arazo afektiboak, harremanetakoak, elkarbizitzakoak…

Ni neu, kontu hauetaz pentsatzen jartzen naizenean jabetzen naiz oso gutxitan arduratu naizela ikasle tipologia honen…

… ezaugarri intelektualetaz.
… aurre-ezagutzetaz
… ikaskuntza estilo eta estrategietaz
… motibazioetaz
… autokontzeptu eta estima pertsonalaz
… ingurune familiarraz

Eta noizbait kezkatu banaiz, kezka horiek bigarren plano batean geratu dira emaitza akademikoak onak izan direnean. Eta txarrak izan direnean, gehienetan inpotentzia da sentitu dudana. Zailtasunak dituzten ikasleei laguntzeko errekurtsoak baditudala kontziente naizen bezala, ikasle hauekin zer egin eta nola jokatu erabakitzerakoan galduta sentitu izan naiz ia beti.

Bada nik uste dut ikasle tipologia honekin ere, Vygotski-ren teoriak zuzenean direla aplikagarriak. Gaitasun altuko ikasle hauen potentzialtasun osoa (akademikoa eta pertsonala) benetan garatu nahi bada, ikasle hauek kooperatuz eta kooperatzen ikasi behar dutela. Ikaskuntza kooperatiboa gaitasun handiko ikasleen garapen integrala lortzeko eredu baliagarria dela uste dut.

Hala uste dut nik eta hala uste dute ere, Alcalako Unibertsitateko irakasle talde batek. Irakasle talde honek, Pryconsa Fundazioarekin eta SM Fundazioarekin batera, azpian uzten dizuedan dohaineko liburua argitaratu dute pdf formatuan (nik dakidala, ez da existitzen paperezko bertsiorik oraindik). Liburua luzea da eta oraindik osorik irakurri ez badut ere (oporretan amaitzeko asmoa daukat) orain arte irakurritakoa oso interesgarria iruditu zait.

Lehenengo lau kapituluak nahiko orokorrak dira. Lehengo hiruetan gaitasun altuak definitzen dira, identifikatzeko aholkuak ematen dira eta gelan nola jokatu behar dugun azaltzen da. Laugarrenak eskola inklusiboa, barneratzailea, izatea zer suposatzen duen azaltzen du. Hurrengo lau kapituluetan ikaskuntza kooperatiboaren ingurukoak dira, beti ere, gaitasun altuko ikasleen ikuspegi batetik aztertuta. Azkeneko hiru kapituluetan adibide praktikoak proposatzen dira. Interesgarriak dira, baita ere, azkeneko bi anexoak. Gelan aurrera eraman daitezkeen teknika edo egitura kooperatibo desberdinen zerrenda aurkituko dugu bertan, batzuk dagoeneko nahiko ezagunak direnak saltsa hauetan ibilita zaudetenontzat.

Gaiarekin interesatuta baldin bazaudete, botaiozue bistazo bat azpiko dokumentuari, merezi du eta:

http://ikteroak.com/wp-content/uploads/2013/03/Alumnos-con-altas-capacidades-y-aprendizaje-cooperativo.pdf

Ikasmateriala eta aniztasunaren trataera

Bere metodologia eskola material jakin eta itxietan oinarritzen duen ikastola batek, honen erabilera akritiko eta errutinazkoa egiten duen irakasleriaren konplizitatearekin, nekez lortuko du inklusiboa edo barneratzailea izatea. Izan ere, ikasmaterial hauen ohiko erabilerak inplizituki dakar “maila bat” (ikasle guztientzat bat eta bakarrik bat) eskuratzea, gehienetan eduki kontzeptualen barneratzearekin lotuta eta ikasle guztientzat berdina izaten den galdera/erantzun sekuentzia baten bitartez bermatu nahi izaten dena. Bide honetatik ikasleen gehiengo batek halako maila bat duela egiaztatzea izaten da ikastolak bilatzen duena. Duela urte batzuk (ez dakit gaur egun terminologia bera erabiltzen jarraitzen den) maila hori zehazten zuten helburuei helburu estandar-ak deitzen genien (DBHn behintzat, horrela zen).

Helburu estandar hauek gelako errealitatea bi multzo handitan banatzen zuten: gaitasun arrunt, altu edo oso altuko ikasleen taldea eta zailtasunak zituztenen taldea. Gainditu beharreko langa hori non kokatu behar zen ikasmaterialak diseinatzen duen argitaletxe edo erakundearena izaten zen batzuetan (Ostadar proiektu berriaren inguruan Azpeitiko Antxieta jauregian egindako formazioa saioetan, Ostadarreko Matematikako arduradunak material berri hura ikasleen %85ak helburu estandarrak eskuratzeko diseinatuta zegoela esan zigun, adibidez) Batzuetan, ikastola bakoitzaren errealitate partikular eta sozialaren arabera, langa hori egokitu egiten da eta ikastolako zuzendaritza organoek erabakitzen dute mailaren marra hori non kokatu behar izaten den. Halere, irakasleok izaten gara gehienetan oztopo hori gainditzeko zailtasuna zenbatekoa izan behar den erabakitzen dugunok. Ikasturtero ikasmaterial berbera erabiliz, azalpen eta adibide berdinak transmitituz, metodoa behin eta berriro errepikatuz eta froga idatzi berdinak ipiniz (gure aldetik apenas aldaketarik txertatu gabe ikas-irakaskuntza prozesuan), urtetik urtera aldatzen joaten diren promozio berri bakoitzari helburu estandar horien marra non jarri, irakasleok hartzen dugun erabakia izaten da. Horrela, batzuetan egoera barregarrien (edo negargarriak, zuek nahi duzuen bezala) aurrean aurkitzen gara; duela urte batzuetako promozio batzuetan zailtasunak izan zituzten ikasle batzuk, gaur egun zehaztuta daukagun marraren gainetik egotea, adibidez.

Gure lana benetan birplanteatzea eskatu beharko luketen xehetasun horiek alde batera utziz, zailtasunak dituzten ikasleei eskaintzen zaien laguntza, gehienetan, helburu horien sinplifikatzearekin lotuta egoten da. Apalagoak diren helburu horiei oinarrizko helburuak deitzen diegu. Esan bezala, helburu estandarren egokitzapenak dira, gehienetan edukien konplexutasun maila baxuago batekin erlazionatutakoak. Erabiltzen dugun ikasmaterialarekin batera datorren irakaslearen gidan zehaztuta datoz eta, beste batzuetan, irakasleok erabakitzen ditugu zeintzuk diren oinarrizko helburu horietara heltzeko ikasleek gainditu behar dituzten jarduerak. Hauek gela barruan, beste guztiekin batera lantzen dira (zaku berean doaz) eta gero, froga idatzi berezi baten bitartez zenbateraino eskuratzen diren neurtzen da. Horixe da urte askotan hartu izan dugun neurri nagusia, gela barruko aniztasunari erantzun bat emateko. Zailtasunak dituzten ikasleen benetako beharrak asetzen ez dituen neurri bat, alde batetik, eta eragin kolateral sakonak izan dituena (gure ikastolan, behintzat, hala izan da), bestetik.

Ikastolan lanean hasi nintzen DBHaren ezarpenarekin batera. Hamasei urte arte derrigorrezko eskolaratzea luzatzeak gela barruko ikasleen heterogenotasunean eragin zuzena izan zuen. BBB eta UBIa ezagutu genuenok, nahiko lekuz kanpo ibili ginen lehenengo urte haietan (bai, nik ere badut irakasle bezala, iragan ilun bat ;-)) Baina orduko egoera konplikatua bazen ere geletako aniztasunaren ikuspegitik, ez du zerikusirik gaur egun bizi dugunarekin. Azken hamarkadan geletan daukagun kultura eta hizkuntz-aniztasunarekin, orduko oinarrizko helburu haietako asko goi-mailakoak bihurtu dira geroz eta ugariagoa den ikasle profil berri batentzat. Ikasle hauekin jada ez da nahikoa edukien maila jaistea. Ikasle horiek beste guztien erritmoa jarraitzeko gai ez direla esaten dugu, ezin dutela klase normal bat jarraitu. Eta zein da proposatzen dugun irtenbidea? Gure praktika aldatu? Beste ikasleekin batera dauden bitartean, helburu pertsonalizatuak definitu eta hauen lorpena bermatzeko gure metodoa aldatu? Bada ez. Ikasleak gelatik ateratzen ditugu (ez dakit zer egin ikasle honekin, esaten dugu) eta ghetto txikietan sartzen ditugu. Helburu egokituak lantzea gutxi balitz ikasle horiek markatzeko, oraindik gehiago bereizten ditugu gelatik ateratzen ditugunean. Denontzako ikastola izan nahi duen ikastola batek, barneratzailea, demokratikoa eta bidezkoa izan nahi duen ikastola batek, ezin du bere printzipioen aurka doan horrelako erabaki bat hartu. Edo bere identitate ezaugarriak aldatzen ditu edo bere praktikak, metodoak, bitartekoak eta barne-antolaketa aldatzen ditu.

Hori esaterakoan ez dut adierazi nahi ni bekatutik kanpo nagoenik, ezta gutxiagorik ere. Ni ere mailaren marra hori ipini dudan irakasleetako bat naiz. Eta ziurrenik baztertu izan ditut ikasle asko marra horretara ez direlako heldu. Nik ere sentitu dut ikasleek nik zehaztutako maila horretara heldu nahi ez izateak sortzen duen frustrazioa. Askotan haserretu naiz ikasleek ez dutelako egiten nik agintzen diedana eta kexatu naiz, baita ere, ikasleen immobilismoaz eta apatiaz. Baina nola kexatu naiteke ni horretaz? Zenbat aldatu dut nire gela barruko praktika, nire metodoa irakasle lanetan hasi nintzenetik? Non jarri diot nire irakasle zereginari nire mailaren marra? Eta non jarri didate ikasleek marra hori?

Hori guztia horrela izan bada ere, uste dut azken urte hauetan, hezkuntzaren eta, konkretuki, ikastolaren funtzioaren inguruan dudan pertzepzioa aldatzen joan dela. Nire zeregin profesionalaren inguruan dudan ikuspegia aldatu egin dut. Eta garapen honek Peter Kugel-ek proposatzen duen ereduarekin bat egiten duela konturatu naiz. Nire ibilbide profesionalean nire atentzio fokua denborarekin aldatzen joan dela uste dut, Kugelek aipatzen dituen azpiko hiru fase horiek igaroz:

Peter Kugelen garapen profesionalaren eredua

Ikastolan egindako ia urte gehienak nire gaia izan da nire kezkarik nagusiena, nire edukiak eta horretarako erabilitako materialak. Eta orain uste dut enfokea ikasleengana aldatu dudala, hauen garapen akademikora baina, baita ere, pertsonalera. Eta bilakaera honek topo egiten du eskura ditudan ikasmaterialek izan duten bilakaerarekin denbora tarte berean. Gehienak eduki bilduma itxiak izaten jarraitzen dute (geroz eta politagoak eta erakargarriagoak, hori bai), ikasleen aniztasunari erantzuteko motz geratzen direnak (guztientzat berdinak direlako; ikasle desberdinen berezitasunei erantzuteko motz geratzen dira) eta ikaslearen bakarkako lana bultzatzen dute (ariketa zerrenda luzeen bitartez edota lan-koaderno gehigarrien bitartez).

Etorkizunean, ikasleekin landu beharko ditudan gaietan, edukiak transmititzea soilik jarraitzen badu nire zeregin nagusia izaten, nire praktika ikasmaterialetan oinarrituta izaten jarraitu beharko du. Eta modu horretara, kontzeptuzko edukien konplexutasun maila txikitzea edo ohiko talde dinamikatik ikaslea aterata, jarraipena pertsonalizatuagoa ematea izango dira geratuko zaizkidan aukera bakarrak ikasle horien beharrei erantzuteko. Eta hori egiten badut, nire ikasleei huts egingo diet beste behin.

Geroa

Gure hezkuntzan zutabe izandakoa, itota gaituen nozio irreala: geroa. Horrela kantatzen du Lehiotikan talde nafarrak Munduaren Leihoa diskoan. Aspaldian ez nuela kanta entzuten, baina aurrekoan, lanera bidean nindoala, berriro iritsi ziren doinu horiek nire belarrietara. Eta ez hori bakarrik, mezuak berak orain arteko bestelako esanahia ere hartu zuen.

Urte batzuk badira hezkuntza munduan nabilela, eta orain arte konturatu gabe nengoen alderdi garrantzitsu batekin aurrez-aurre jarri ninduen: ikasleak beti gerora begira hezten ditugula, alegia. Egiten ditugun lan eta ahalegin guztiak ikasleen etorkizun “oparo” bati begira egiten dugula iruditzen zait. Askotan, ikasleen gurasoekin hitz egiterakoan, bide horretara jotzen dudala iruditzen zait: “zure seme-alabak orain hartzen dituen ardurak eta ohiturak oso onuragarriak izango ditu etorkizun batean”. Eta lasai asko geratzen naiz.

Etorkizunari begira jartze horretan, iruditzen zait, oraindik eta garrantzitsuagoa den zerbait galtzen dugula bidean: oraina. Geroari begira jarrita, orainaz gozatzea ahazten dugu. Orainari ez diogu denborarik eskaintzen, eta modu horretan, denborak ihes egiten digu, beti biharkoari begira, etorri daitekeenari (edo ez!) begira. Eta oraina, pasa ahala, ez da berriro bueltatzen. Ez dut nahi inurriaren eta txitxarraren ipuinaren irakaskuntza bertan behera utzi nahi. Ez dut uste txitxarraren lasaitasunaz bizi behar dugula, mundua bihar bukatuko balitz bezala; baina ezta ere inurri langile etengabe bezalakoa izan. Nik, bien arteko hibridoa proposatzen dut: etorkizuna landuz, egun egiten duenaz gozatuko duena.

Sinesten dut oraina gehiago landu behar dugula. Unean unekoari etekin ateratzen, disfrutatzen ikasi behar dugu, eta gero gerokoak! Has gaitezen, orain!

Lur bustiaren usaina

Ekainek lo gutxi egin du eguerdian haurtzaindegian. Jaso dudanean alai zegoen, baina laster erakutsi dit lo egiteko zuen gogoa. Haizea zakar dabil kalean, baina halakoetan ere ezin etxean geratu. Beraz, prestatu eta irten egin gara. Azkar baino lehen hartu du lo txikiak, espaloiko trakatan-trakatanak lagunduta.

Bat batean, haizea gelditu eta euria hasi du. Hala gertatu ohi da askotan, haizea gelditu eta euria hasten dela. Aterkipean jarraitu dugu paseoan, ni bakardade une batez gozatuz, txikia lo. Lur beroak gogoz hartu ditu ur-tanta hezeak, eta elur bustiaren lurrinak giroa bete du. Ikaragarri atsegin dut lur bustiaren usaina. Ireneri ez zaio batere gustatzen, baina niri bai. Biziki maite dut. Haur garaietara eramaten nauten sentimenduak pizten dizkit. Beste garai eta lekuetara eramaten nau. Baina batez ere bi dira burura goxotasunez, malenkoniaz eta mirespenez datozkidan uneak: bata, Lerineko kaleetan kokatzen nau; besteak, aldiz, udarako kanpaldien doinuak ekartzen dizkit.

Abuztuko egun sargorien arratsalde askok ekarri ohi dute ekaitza. Ume nintzela, Lerinen ematen nituen udarako egun horiek. Askatasun osoz ibiltzen nintzen kalean bakarrik, lagunekin edota txakurrez inguratuta. Eta ekaitza lehertzen zenean eta euri-ura kale aldapatsuetan behera arrapaladan jaisten zenean, lur bustiaren usain hori zabaltzen zen. Nire burua ikusten dut ezkaratza baten petrilean igota, kale erdiko errekatxoari begira, lurrin berezi horrek lasaituta.

Burura datorkidan beste unea haur eta gazte nintzeneko udako kanpaldietakoa da. Urte askotan GIA izan naiz eta uztaila guztietan kanpaldia eraikitzen genuen mendi aldean. Mendialdean ere oso ohikoa da egun bero baten ondoren ekaitza lehertzea. Lur egarrituak gozoki hartzen du ura, eta horren truke testu honetan hainbeste errepikatu dudan usain goxo hori oparitzen digu.

Garai haietan benetan libre sentitzen nintzen, mendialdean, gurasoengandik urrun, lagunez inguratuta, eguneroko tresna elektrikorik gabe, naturarekin bat eginda. Eta benetan faltan botatzen dudala hura. Heldutasunarekin galtzen den jakin-mina genuen, esploratzeko gogoa, ikasteko beharra, dena jolasa bihurtuz, arazorik gabe, libre, aske, basati. Ai! Hain urruti geratu dira une horiek! Ez dira sekula itzuliko. Orduko naturaltasuna galdu dugu. Heldu gara, nonbait… Eta horregatik maite dut lur bustiaren usaina: zer izan nintzen gogorarazten didalako, hori guztia ez ahazten laguntzen didalako. Batzuetan dudak izan arren, egia izan zela esaten didalako.

Uste dut, une honetara iritsita, azalpen batzuk eman behar ditudala. Lehen aipatu dut GIA izan nintzela, baina zer demontre da hori? Erraza da: mundu guztiak entzun du eskaut edo boy scout hitzak. Denok dakigu zer den, batez ere telebistan ikusi ditugulako. Baina utzidazue mugimendu horren historia kontatzen, modu laburrean, noski!

1907. urtean Baden Powell (hemendik aurrera BP) militar britainiarrak eskaut mugimendua sortu zuen. Bere helburuen artean, haurrak eta gazteak balore zehatz batzuetan (fisikoak, espiritualak, metalak) heztea dago, balore jakin batzuk erakatsiz “pertsona hobeak” izan daitezen. BP militarra izanda, ulertzen da eskatu mugimenduak dituen zeinu batzuk (uniformea, adibidez) bertatik hartuak izatea. Bi urte beranduago, BP-k eta bere arrebak Gidismoa sortu zuten, eskultismoaren antzeko oinarriak dituena baina neskei zuzenduta.

Ehun urte eta gero, bi mugimendu horiek munduan zehar zabalduta daude, elkarteetan antolatuta. Denbora luze honetan zehar, asko izan dira mugimenduak jasandako aldaketak. Adibidez, bietan neskak zein mutilak dira onartuak (nahiz eta gidismoak, oraindik ere, mutilak onartzeko arazoak dituen…) eta balore batzuk ere eguneratu dira (ez kasu guztietan). Hala ere, BP-k proposatu zuen oinarrizko helburua bizirik dirau: aurkitu duzuna baina mundu hobeagoa utzi ezazu.

Egia da eskaut taldeak, toki askotan, atzerakoitasunaren isla direla. Zorionez, munduko talde ezberdinak ezagutzeko aukera izan dut eta denetarik ikusi dut: talde uniformatuak, goizetan formatu eta errebisioa pasatzen dutenak, elizkizunak ospatzen dituztenak, baita guardiak egiten dituztenak ere, armak eta guzti! Baina badaude parafernalia horretatik urruntzen direnak ere. Eta baloreei dagokionez, nahiz eta oinarri kristaua izan, talde laiko eta akonfesionalak ere asko dira. Sinismenak alde batera utzi eta baloreetan hezten duten taldeak.

Ni talde “moderno” baten kide izan nintzen. Ez genuen uniformerik (taldeak eta adin tarteak bereizteko balio duen lepoko zapia, pañoleta, ordea, bai) eta akonfesionalak gienen, hau da, ez ginen erlijio batean oinarritzen eta kultorako askatasuna genuen. Ez ginen eskautak, giak baizik, eta urte guzti horietan jaso dudan heziketarik hoberena jaso nuen, eskolatik oso urruti zegoena heziketa.

Kontua da, oraindik ere, heziketa mota horri ez-reglatua edo ez-formala esaten zaiola. Baina, eskola munduak, konturatuta edo konturatu gabe, mugimendu horretatik edan duela esango nuke, batez ere egun hain modan dauden heziketa kooperatiboari eta konpetentziei dagokionean. Eta esandakoa baieztatzeko, adibideak jarriko ditut.

Talde osoa adinaren araberako taldetxoetan banatuta dago. Era berean, haur txikien adarra taldetxo txikiagoetan banatzen da. Txikien kasuan, taldetxo bakoitzak bere egin beharra du: batek ura ekarri behar du, beste batek egurra bildu gaubelako sua pizteko eta beste batek sukaldeko tresnak garbitu eta guztientzat mahaia jarri. Taldetxoren batek bere lana betetzen ez bazuen, guztientzat zen kaltegarria, beraz, talde kohesioan eta taldearen onurako egiten genuen lana. Taldeak aurrera egin behar bazuen, denok egin behar genuen zerbait. Helduagoak diren taldeetan, gainera, bakoitzak bere bazkaria ere egin behar zuen, beraz, sua pizteko egurra ere bildu behar zen eta bazkaria taldekide guztientzat prestatu. Bakoitzak bere eginbeharra zuen, lan errazak denen artean betez eta zailagoak edo zehatzagoak zirenak, norberaren gaitasunen arabera. Hura izan zen talde kooperatiboekin izandako lehen esperientzia.

Bestalde, kanpaldiaren eguneroko martxa egokiari aurre egiteko, hainbat gauza ikasi behar genuen: egurra bildu eta moztu, tresnak garbitu, sua piztu… Lan horiek hezitzaile eta kide helduengandik ikasten genituen. Egiteko beharra zegoen eta halabeharrez ikasten genuen. Praktikaren bidez ikasten genuen. Egoera errealetan ikasten genuen. Egoera ezberdin horiei aurre egiteko konpetente bihurtu ginen.

Eta ekologia ez dut aipatu. Agenda 21 zer ote zen usaindu gabe natura zaintzen genuen. Eta ez bakarri zaindu, berarekin bat izaten ikasi genuen, errespetatuz, zainduz eta maitatuz. Egun batzuetan naturaren babesean bizi ginen. Arbolak, errekak, landareak, animaliak errespetatzen genituen. Garbiketak ez genituen sekula errekan bertan egiten, etekina ateraz hura nola ez zikindu ikasi genuelarik. Letrinak ere egiten genituen, arauak errespetatuz. Eta behin kanpaldia amaituta, gure arrastoa ahalik eta txikiena izaten saiatzen ginen.

Lur bustiaren usainak heziketa eredu ezberdin batera eramaten nau. Egun gure eskoletan lantzen den horretatik oso urruti dagoena. Eraginkorra, atsegina, pertsona bezala hezten gintuena, beharrezkoak ez ziren kontzeptuetatik at, ekinez egina, hanka sartuz eta berriro saiatuz, batzuetan gidatuak eta besteetan gidari izanik, berdinen artetik ikasiz… Baina badirudi hori bakarrik ume garaiko oroitzapenak direla. Ikasgelan sartuta nagoela nire burura datozen oroitzapenak. Agian, sekulan itzuliko ez den eredu baten oroitzapena.